Nang tumama ang Bagyong Tino sa Cebu, hindi lang bahay at kalsada ang napinsala. May isang pamilyang nawalan ng mahal sa buhay—si Maria, isang 42-anyos na tindera at ina ng tatlo. Isang iglap nawala siya at isang buwan na hindi natagpuan.
Gabi ng bagyo nang lumabas si Maria para tingnan ang alagang kambing sa likod-bahay. Nag-aalala siyang baka natatakot ang mga ito sa lakas ng hangin. Pagkarating niya roon, biglang dumulas ang lupa.
Isang sigaw lang ang narinig ng pamilya. Pagkatapos noon, wala na siyang sumagot.
Naanod siya pababa ng bundok ng putik at tubig, malayo sa bahay nila at sa sinumang makakakita o makakarinig.
Nagising si Maria sa gitna ng malamig na kagubatan—basang-basa, sugatan, at mag-isa. Hindi niya alam kung gaano siya kalayo sa bahay o kung may nakaligtas ba sa bagyo.
Sa loob ng 30 araw, napilitan siyang mabuhay gamit ang anumang makikita sa paligid:
-Uminom siya ng tubig mula sa maliit na sapa
-Kumain ng ligaw na saging at mga ugat
-Natulog sa ilalim ng mga dahon
-Umaasa at nagdarasal na may makahanap sa kanya
Ayon kay Maria, “May mga oras na gusto ko nang sumuko, pero may boses na nagsasabing lumaban pa.”
Habang araw-araw ay lumilipas, hindi nawalan ng pag-asa ang pamilya ni Maria.
Pinangunahan ng asawa niyang si Antonio ang mga volunteer at rescuer sa paulit-ulit na pag-ikot sa kabundukan.
Sabi ng kanilang panganay, “Buhay siya. Hindi kami titigil hangga’t hindi siya nakikita.”
Kahit ang iba ay napagod na sa paghahanap, ang pamilya at ilang rescuer ay nagpatuloy dahil naniniwala silang may pag-asang buhay pa si Maria.
Isang tanghali, habang umiikot ang tatlong rescuer sa masukal na bahagi ng gulod, may narinig silang mahina ngunit malinaw na boses:
“Tao po… tulungan n’yo ako…”
Agad silang nagtungo sa pinanggalingan ng tinig. Doon nila nakita si Maria—payat, nanghihina, at sugatan, pero buhay. At nakangiti.
Ayon sa isang rescuer, “Para kaming nakakita ng milagro. Hindi namin inasahan na sa lagay niya, magagawa pa niyang ngumiti.”
Pagdating sa evacuation center, sinalubong siya ng iyakan, yakapan, at pasasalamat mula sa komunidad. Para sa lahat, isa itong himalang hindi nila makakalimutan.
Ang pagbalik ni Maria ay naging simbolo ng tatlong bagay na mahalaga sa bawat Pilipino:
-Pag-asa.
Kahit gaano katagal ang gabi, may umagang darating.
-Bayanihan.
Ang isang buhay, puwedeng mailigtas ng sama-samang paghahanap at panalangin.
-Katatagan.
Sa bawat unos, may Pilipinong lumalaban.
Bago siya matulog sa ospital, sinabi ni Maria:
“Bumalik ako dahil may naghihintay sa akin.”
Isang buwan siyang nawala, pero hindi nawala ang pag-asa—at iyon ang nagligtas sa kanya.
